اثربخشی داستان خوانی بر افزایش خودپنداشت و نگرش نسبت به خواندن دانش آموزان مبتلا به نارساخوانی

زمینه و هدف: خواندن یکی از اساسی ترین مهارتهای مورد نیاز در عصر حاضر است. بدیهی است که بروز اختلال در آن میتواند مشکلات زیادی را برای فرد مبتلا ایجاد کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی داستان خوانی بر افزایش خودپنداشت و نگرش نسبت به خواندن دانش آموزان مبتلا به نارساخوانی، انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نظر روش شناسی، یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل، بوده است. جامعه آماری در این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی مبتلا به نارساخوانی شهر رشت در سال تحصیلی 93-1392 بودند که تعداد 24 نفر از آنها با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل، به شیوه تصادفی، جایدهی شدند. برای جمع آوری داده ها در این پژوهش از آزمون هوش (وکسلر، 1969)، آزمون رسمی خواندن و نارساخوانی (کرمی نوری و مرادی، 1388)، پرسشنامه خودپنداشت خواندن (آهلووالیا، 1961)، و پرسشنامه نگرش خواندن (مککنا و کر، 1990) استفاده شد. برنامه آموزش داستان، در طی 8 جلسه با مشارکت دانش آموزان به گروه آزمایش آموزش داده شد در حالی که گروه کنترل، آموزشی در این زمینه دریافت نکردند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس پس آزمون نمرات خودپنداشت و نگرش نسبت به خواندن ، نشان داد که با حذف اثر نمره های پیش آزمون، اثر داستان خوانی بر نمره های پس آزمون معنادار است (000/0 >p). تأثیر آموزش بر خرده مقیاس های خودپنداشت خواندن و نگرش به خواندن، با حذف اثر نمره های پیش آزمون معنادار شد (000/0< p). نتیجه گیری: باتوجه به یافته های به دست آمده از این پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که آموزش یک برنامه کاربردی مانند آموزش مبتنی بر داستان، به عنوان یک رویکرد خلاقانه و جدید، به دانش آموزان مبتلا به نارساخوانی، می تواند علاقه آنها نسبت به خواندن را برانگیزد و همچنین بسیاری از برداشت های غلط آنها در مورد خودشان را اصلاح کند.